Ο βουλγαρικός αλυτρωτισμός στα πανηγύρια της Φλώρινας

 

 Πέρασε ήδη μία εβδομάδα από την παρέμβαση του Δημάρχου Φλώρινας, ο οποίος διέκοψεμουσική εκδήλωση στο κέντρο της πόλης, όταν στο πρόγραμμα εντάχθηκαν εντελώςαιφνιδιαστικά σλαβόφωνα τραγούδια, με έμμεσες, βουλγαρικής προέλευσης, αλυτρωτικές αναφορές στην γιορτή- του Ίλιντεν (Ίλι-Ντέν = ημέρα του Ηλία στα Βουλγαρικά) και στην ομώνυμη επέτειο της εξέγερσης των Βουλγάρων κατά των Οθωμανών και των Ελλήνων της Μακεδονίας.

Έκτοτε, ο δημόσιος διάλογος κατακλύστηκε από τις γνωστές φωνές που έσπευσαν νασηκώσουν το λάβαρο του δικαιωματισμού, επαναλαμβάνοντας μηχανικά το σύνθημα ότι «ητέχνη και η μουσική δεν γνωρίζουν σύνορα και δεν λογοκρίνονται».

Ωραία ως διακήρυξη. Ας δούμε όμως πώς εφαρμόζεται στην πράξη. Τι θα συνέβαινε άραγεαν ένα ελληνικό συγκρότημα επιχειρούσε να τραγουδήσει το «Μακεδονία Ξακουστή» σεδημόσια συναυλία στην κεντρική πλατεία των Σκοπίων;

Θα μιλούσαν τότε οι ίδιοι κύκλοι για καλλιτεχνική ελευθερία ή θα βλέπαμε άμεσεςαπαγορεύσεις, καταγγελίες και διεθνείς αντιδράσεις; Το πιθανότερο είναι πως οι Έλληνες θαβαφτίζονταν για ακόμη μία φορά «εθνικιστές προβοκάτορες».

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και σήμερα. Όποιος αντιδρά στο άκουσμα τραγουδιών πουλειτουργούν ως έμμεσοι ύμνοι αλυτρωτισμού, όπως το «Eleno Kerko», στοχοποιείται ωςεχθρός της τέχνης και της δημοκρατίας. Οι ίδιοι όμως «υπερασπιστές της ελευθερίας της τέχνης» είναι εκείνοι που πριν από αρκετά χρόνια φρόντισαν να εξαφανίσουν το βιβλίο «ΕλένηΓκατζογιάννη» από βιβλιοπωλεία, τηλεόραση και κινηματογράφους, που αναφερόταν στην εκτέλεση αυτής της αγρότισσας από το χωριό Λια της Θεσπρωτίας από τον ΔΣΕ του ΚΚΕ, επιβάλλοντας ολοκληρωτική απαγόρευση σιωπής στην ιστορία του «κομμουνιστικού παιδομαζώματος».

Αυτό δεν χαρακτηρίζεται φίμωση της τέχνης;

Δεν πρόκειται για σύμπτωση. Είναι οι ίδιοι κύκλοι που διαχρονικά επιτίθενται σε κάθε λόγοπου μιλά για πατρίδα και ιστορική μνήμη, για εθνική και θρησκευτική ταυτότητα. Αλλάζουντα προσχήματα, όχι όμως και η ιδεολογία.Όταν ο ελληνικός λόγος υπερασπίζεται το εθνικό φρόνημα, λοιδορείται. Όταν στρέφεται κατάτης Ελλάδας, βαφτίζεται «προοδευτικός στοχασμός».

Η Φλώρινα και συνολικά η Δυτική Μακεδονία δεν είναι ουδέτερο έδαφος. Είναι τόποι πουπλήρωσαν βαρύ τίμημα στον Μακεδονικό Αγώνα, τόποι με ζωντανή και πολύ ευαίσθητηιστορική μνήμη. Οι αλυτρωτικές βλέψεις των Σκοπίων είναι υπαρκτές και συχνά επιχειρούννα παρουσιαστούν με πολιτιστικό προσωπείο, σπέρνοντας διχασμό ακόμη και στα τοπικάπανηγύρια του καλοκαιριού.

Η παρέμβαση του Δημάρχου δεν ήταν επίθεση στην τέχνη. Ήταν πράξη ευθύνης απέναντιστην ιστορία και την κοινωνική συνοχή. Στη Φλώρινα, όπου το εθνικό συναίσθημα τωνκατοίκων είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο, δεν χωρούν τραγούδια που άμεσα ή έμμεσα αμφισβητούν την ελληνικότητα της Μακεδονίας.

Της Μίας, Μοναδικής και Ελληνικότατης Μακεδονίας που αγωνίστηκε, μάτωσε και τελικάξεπουλήθηκε για μια γραβάτα.

Η ανοχή στην εργαλειοποίηση του πολιτισμού δεν είναι δημοκρατία. Είναι συνενοχή. Και η Φλώρινα έστειλε ξεκάθαρο μήνυμα: η ανοχή σε πρακτικές διχασμού τελείωσε.

Φτάνει πια με την παραχάραξη της ιστορίας!

Τεράστιες είναι οι ευθύνες της Κυβέρνησης της ΝΔ για την κλιμάκωση των φαινομένων διχασμού στην ευρύτερη περιοχή. Καμία αντίδραση στα διχαστικά έκτροπα των τοπικών πανηγυριών. Καμία αντίδραση στις εκατοντάδες παραβιάσεις της προδοτικής Συμφωνίας των Πρεσπών.

Ούτε λέξη για τις εθνικιστικές κορώνες των αξιωματούχων των Σκοπίων. Και όλα αυτά από εκείνους που παρίσταναν τους «Μακεδονομάχους» στα μεγαλειώδη συλλαλητήρια, μόνο και μόνο για να υφαρπάξουν την ψήφο του Ελληνικού λαού.

Γραφείο Τύπου της ΝΙΚΗΣ

press@nikh.gr