(Κυριακή 9 Νοεμβρίου) Κήρυγμα Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας Κυριακής Ζ΄ Λουκά

 

(Κυριακή 9 Νοεμβρίου)

Κήρυγμα Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης, Πρεσπών και

Εορδαίας Κυριακής Ζ΄ Λουκά

(Λκ. η΄ 41 - 56)

 

Αδελφοίμου!

Δύο θαύματα του Κυρίου μας, περιγράφει η σημερινή Ευαγγελική περικοπή:το πρώτο είναι η ανάσταση της θυγατέρας του Ιαείρουκαι το δεύτερο η θεραπεία της αιμορροούσης.  Αυτό που πρέπει να γνωρίζουμε είναι ότι οΧριστός πραγματοποιεί τα θαύματα όχι για εντυπωσιασμό, ούτε για νακερδίσει τον κοσμικό θαυμασμό του λαού, αλλά για να φανερώσει την αγάπηκαι το έλεός Του· για να καταδείξει ότι Αυτός είναι ο Υιός του Θεού τουζώντος, που έχει εξουσία  στην ασθένεια, στον θάνατο και στη ζωή.Το κεντρικό θέμα και των δύο θαυμάτων είναι η πίστη. Η εμπιστοσύνη δηλ. που πρέπει να δείχνουμε στο πρόσωπο του Κυρίου μας για ό,τι και αν μας συμβαίνει στη ζωή.

Ο Ιάειρος είναι Αρχισυνάγωγος, άνθρωπος με υψηλή θέση στην θρησκευτική κοινωνία της εποχής εκείνης. Το αξίωμά του αυτό μπροστά στον πόθο για θεραπεία της ετοιμοθάνατης κόρης του δεν τον εμποδίζει να ταπεινωθεί, να γονατίσει μπροστά στον Χριστό και να τον προσκαλέσει σπίτι του. Είναι πράγματι δύσκολο, για έναν άνθρωπο που κατέχει τόσο σπουδαία θέση να παρακαλέσει και να φανερώσει την αδυναμία του ενώπιον ενός«αμφιλεγόμενου Προσώπου» για την Εβραϊκή κοινωνία. Κι όμως, οΑρχισυνάγωγος ζητά με πόθο τη θεραπεία της ετοιμοθάνατης δωδεκαετούςκόρης του. Για τα δεδομένα εκείνης της εποχής, αυτό αποτελούσε σκάνδαλο∙η εβραϊκή κοινότητα αδυνατούσε να συλλάβει το μέγεθος της πίστεώς του και ναφανταστεί πως αναγνωρίζει τον Μεσσία και Λυτρωτή του Ισραήλ.  

Παρότι ήταν άνθρωποςτης μελέτης και της διδασκαλίας, μπροστά στον φόβο του θανάτου αντιμετώπισε αδυναμίακαι τρόμο. Δεν λιποψύχησε όμως· πήρε δύναμη και μίλησε κατά πρόσωπο στονμοναδικό Ιατρό: «Ὁ δὲἸησοῦςἀκούσαςἀπεκρίθηαὐτῷλέγων· μὴφοβοῦ,μόνον πίστευε, καὶσωθήσεται». Όπως μας λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος,ο Χριστὸς αντιστρέφει τη λογική: «μὴφοβοῦ, μόνον πίστευε».

Εδώ μας διδάσκει ότι η πίστη ανοίγει δρόμο εκεί όπου η λογική βλέπει τέλος.Ο φόβος είναι καρπός της πτώσεως· γεννιέται από την αίσθηση απομάκρυνσης από τονΘεό.

Οι Πατέρες κατανοούν τον φόβο ως πάθος, που θεραπεύεται μόνο με τηνπίστη. Γι’ αυτό ο Χριστός καλεί τον Ιάειρο, όπως μας αναφέρει πάλι ο ΆγιοςΙωάννης ο Χρυσόστομος, λέγοντας: «Οὐκἔφη μόνον· πίστευσονεἰςτὴνδύναμίν μου, καὶ ἡ θυγάτηρ σου ζήσεται».

Μπορούμε να το φανταστούμε όλο αυτό σαν εικόνα;  Από τη μια η αγωνία και ηαναμονή του πατέρα που περιμένει το θαύμα από τον Χριστό. Από την άλληη  άσχημη συμπεριφορά των παρακειμένων, οι οποίοι του λένε: «Ό,τι κιαν κάνεις, δεν έχει αποτέλεσμα· είναι μάταιος κόπος· το παιδί σου πέθανε·μην ενοχλείς τον Διδάσκαλο». Τι δύναμη και τι πίστη χρειάζεται για ναξεπεράσεις όλα αυτά τα εμπόδια;

Ο Χριστός, όμως, που γνωρίζει την καρδιά του καθενός και μπορεί ναμεταμορφώσει τα πάντα, λύνει το πρόβλημα. Εισέρχεται στο σπίτι τουΙαείρου μαζί με τους τρεις μαθητές Του, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τονΙωάννη, όπως ανέβηκε και φανέρωσε τη δόξα Του στο Θαβώρ.Ζητά νασταματήσει ο θρήνος, επιθυμεί ησυχία και αναφωνεί: «ή παῖς, ἐγείρου». Έτσικατατροπώνει την άπιστη και ορθολογιστική σκέψη των παρισταμένων, οιοποίοι χλεύαζαν ότι το κορίτσι πέθανε. Και τους απαντά, όπως απάντησε καιστον Λάζαρο: «οὐκἀπέθανεν, ἀλλὰκαθεύδει» – δεν πέθανε, αλλά κοιμάται. Γι’αυτό και μέχρι σήμερα, οι τόποι όπου ενταφιάζουμε τους κεκοιμημένους δενονομάζονται μνήματα, αλλά κοιμητήρια.

Γιατί όμως, μετά την Ανάσταση της κόρης του Ιαείρου, ο Χριστός τους είπε νατης δώσουν φαγητό να φάει; Γιατί το έκανε αυτό; Το έκανε για να τουςφανερώσει  ότι δεν έκανε κάτι μαγικό και ότι το κορίτσι δεν ήταν φάντασμα.Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας σημειώνει ότι, όταν ο Χριστός είναι παρών, οθάνατος δεν είναι αληθινός θάνατος αλλά ύπνος, γιατί Εκείνος έχει μόνο τηδύναμη να εγείρει. Ο θάνατος είναι προσδοκία αναστάσεως και όχι απώλεια.

Μετά την ανάσταση της κόρης του Ιαείρου, ο Χριστός εισέρχεται μέσα στοπλήθος του λαού,  και συναντάει  μια γυναίκα που δώδεκα χρόνια ήταν αιμορροούσα· είχεκαταναλώσει όλα τα χρήματα, όλη την περιουσία της  για να βρει θεραπεία από τημάστιγα που την τυραννούσε, αλλά δυστυχώς κανείς δεν μπόρεσε να τηνθεραπεύσει.

Αφού λοιπόν η γυναίκα  έχασε κάθε ελπίδα για την θεραπεία της, εμπιστεύεταιτο μοναδικό Πρόσωπο που γιάτρευε τους πάντες. Και τι κάνει; Ακουμπά την άκρη τουενδύματος του Χριστού και αυτομάτως θεραπεύεται και λυτρώνεται από την ασθένειά της.

Οι πατέρες λένε ότι ο Χριστός είναι ο μόνος γιατρός που θεραπεύει πραγματικά, δίνουνκαθολική διάσταση στο θαύμα, λέγοντας ότι, δεν αφορά μόνο μία γυναίκα,αλλά όλη την ανθρωπότητα. Η θεραπεία της αιμορροούσης είναι εικόνα τηςσωτηρίας του ανθρώπου, που χάνει τη ζωτική δύναμη της ψυχής του μέσαστην αμαρτία.Ο καταλυτικός λόγος του Χριστού μετά τη θεραπεία της γυναικός ήταν:«θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύουεἰςεἰρήνην». Ο λόγος αυτός, όπωςτον ερμηνεύει ο Άγιος Μάξιμος ομολογητής, συνδέεται με το ότι η ψυχή, τώραπου θεραπεύθηκε, καλείται να λειτουργήσει εναρμονισμένα με τη χάρη, ναζήσει μέσα στην ειρήνη που της χαρίστηκε. Είναι η ίδια ειρήνη που εύχεταικαι η Εκκλησία σε κάθε Θεία Λειτουργία, σε κάθε μυστηριακή πράξη.

Κλείνοντας, αγαπητοί μου, θα παρατηρήσουμε ότι αυτά τα δύο γεγονότα πουαναλύσαμε ταυτίζονται σε πολλά σημεία με τη σημερινή εορτή του ΑγίουΝεκταρίου:

- Γιατί έζησε χωρίς φόβο και με πολλή πίστη.

-Υπέμεινε αγόγγυστα τις ταπεινώσεις και τις δοκιμασίες.

-Αναδείχθηκε φορέας της Χάριτος, που θεραπεύει και νικά τον θάνατο.

-Έγινε μαρτυρία ειρήνης και χαράς για όλους τους ανθρώπους.

Αμήν.